Mes frikës dhe zymtësisë Perëndimi kundron humbjen e Ukrainës dhe ndryshimet gjeopolitike

Vladimir Putini duhet ta shijojë këtë moment. Jo vetëm që presidenti rus ia doli të trondiste Konferencën e Sigurisë së Mynihut me lajmet për vdekjen e rivalit të tij kryesor politik, Alexei Navalny (“i vrarë ngadalë” nga rojtarët e tij në Siberi, sipas kryediplomatit të Bashkimit Evropian Josep Borrell); ai gjithashtu shënoi një mbrothësi të mirëfilltë në fushën e betejës kur, gjatë fundjavës, trupat e tij më në fund morën qytetin Avdivka në Ukrainën lindore pas një tërheqjeje taktike nga trupat ukrainase të shteruar nga municionet që kishin mbrojtur qytetin që nga viti 2014.

Sipas një pjesëmarrësi në Mynih, gjendja e përgjithshme në mbledhjen e elitave të sigurisë perëndimore dhe diplomatike - tipikisht një mundësi për të projektuar unitetin dhe zgjidhjen mes pritjeve të posaçme të koktejve - ishte i zymtë. “Ka një ndjenjë urgjence, pa një ndjenjë veprimi”, tha Jan Techau, drejtor gjerman për Grupin Eurasia, një institut kërkimi. “Është një gjendje shumë e çuditshme”.

Vërtet, dy vjet pas pushtimit të Ukrainës nga Putini, gjendja nuk është dukur kurrë më e rrezikshme për Kievin – dhe për fqinjët e tij përgjatë kufirit perëndimor të Rusisë – që nga ditët e errëta të shkurtit 2022, kur presidenti i SHBA Joe Biden i ofroi homologut të tij ukrainas, Volodymyr Zelensky, një biletë me një drejtim nga Ukraina (e refuzuar) dhe pjesa më e madhe e botës hamendësoi (gabimisht) se Rusia do ta pushtonte vendin.

Republikanët e SHBA-së, pas urdhrave të ish-Presidentit Donald Trump, po bllokojnë dërgesat e armëve në Ukrainë, duke i nënshtruar trupat në “uri për municione” me efekte të menjëhershme, të dëmshme në fushën e betejës. Pas marrjes së Bakhmutit dhe Avdivkës, trupat ruse tani po përpiqen të ushtrojnë epërsinë e tyre në drejtimet e Marinkas, Robotyne, Kreminna dhe Bakhmut, sipas vëzhguesve të fushëbetejës.

Udhëheqësit evropianë, pavarësisht se janë bërë mbështetësit kryesorë të luftës së Ukrainës, po dështojnë të plotësojnë hendekun në furnizimet ushtarake të lënë nga SHBA dhe, falë Francës, këmbëngulin në “Blini furnizime evropiane” pavarësisht mungesës së aftësive prodhuese dhe refuzimit për të blerë predha jashtë bllokut.

Ndërkohë Putini, i cili është ende shumë në pushtet pavarësisht përpjekjeve për të sanksionuar regjimin e tij në nënshtrim, po rrit fushatën e tij të frikësimit kundër Perëndimit. Në intervistën e tij me ish-gazetarin e Fox News, Tucker Carlson, ai përmendi Poloninë më shumë se një dyzinë herë, duke e vendosur anëtarin e NATO-s drejtpërsëdrejti brenda vizionit të tij për Rusinë e Madhe […] dhe zëvendëskryeministri i tij ka filluar të bëjë zhurma kërcënuese ndaj udhëheqjes norvegjeze, të ishullit Svalbard, në Oqeanin Arktik, të të gjitha vendeve.

Me një ndjenjë të thelluar zymtësie dhe dorëheqjeje, liderët në vendet më të ekspozuara ndaj krahut të Rusisë po përgatiten për skenarë që do të ishin për të qeshur, në Berlin dhe Uashington, pas ëndërrave të etheve nostalgjike të Luftës së Ftohtë vetëm 25 muaj më parë. Një zyrtar i lartë suedez i mbrojtjes u tha bashkatdhetarëve të tij në janar që të “përgatiteshin mendërisht” për luftë dhe ministrat e mbrojtjes të Danimarkës dhe Estonisë paralajmëruan në fillim të këtij muaji se Rusia ka të ngjarë të fillojë të testojë angazhimin e Nenit 5 të NATO-s për sigurinë kolektive brenda pesë viteve të ardhshme - d.m.th., të sulmojë aleancën më të fuqishme ushtarake në botë vetëm për të “kuptuar” se si do të kundërveprojë.

Është një rrëshqitje parabolike nga shpërthimi i “mundizmit” që solli armë, sanksione dhe “Zeitenwende” (ndërrimi epokal) i Gjermanisë gjatë muajve të parë të luftës. Një zyrtar i NATO-s duke folur për POLITICO tha se pikëpamja mbizotëruese brenda aleancës është se Ukraina “nuk është gati të shembet” dhe se “errësira është e tepruar”. Disa vëzhgues të fushëbetejës nuk janë aq të sigurt. “Ajo që po dëgjojmë nga fronti është gjithnjë e më shqetësuese”, tha një zyrtar i lartë i qeverisë evropiane në janar. “Rreziku i një përparimi [nga rusët] është real. Nuk po e marrim mjaft seriozisht.”

Mund të jetë shumë herët për të thënë se perëndimi do ta humbasë luftën në Ukrainë – por po bëhet gjithnjë e më e qartë se mund ta humbasë. Ndërsa Kievi dhe aleatët e tij mendojnë për një menu të tmerrshme mundësish për vitin e ardhshëm – duke përfshirë një shtytje të gjithanshme nga aleatët e Rusisë, Irani dhe Kina, për të shkaktuar Luftën e Tretë Botërore – ia vlen të ndalemi për një moment dhe të pyesim: Si arritëm këtu? Si e la Perëndimi, me aeroplanmbajtëset e tij dhe gjurmën e kombinuar ekonomike që i afrohet 60 trilionë eurove (duke zvogëluar Kinën, Iranin dhe Rusinë së bashku) të lëshojë nismën ndaj një vendi post-sovjetik në tkurrje me PBB-në e Spanjës dhe përfundoi në një tulatje mbrojtëse dridhëruese në fyerjen e radhës nga Putini? Dhe nëse zmbrapsja e pushtimit të Putinit në Ukrainë nuk është objektivi real i Perëndimit - cili është?

Përfrikësimi me pikatore

Sipas diplomatëve, zyrtarëve të sigurisë dhe ekspertëve në të dyja anët e Atlantikut që folën për POLITICO për këtë artikull, përgjigja e pyetjes së parë qëndron pjesërisht në faktin se përgjigja e Perëndimit ndaj Rusisë ka qenë, të paktën pjesërisht, e diktuar nga frika e konfrontimit bërthamor dhe se sa nga një strategji përvepruese (proactive) për të ndihmuar Ukrainën të zmbrapsë pushtuesit e saj.

“Gjithçka filloi në fillim të luftës kur [kancelari gjerman Olaf] Scholz dhe [administrata e presidentit amerikan Biden] u pajtuan për këtë qasje graduale drejt armatosjes së Ukrainës dhe sanksionimit të Rusisë”, tha një diplomat i lartë i BE-së në kushte anonimiteti. “Disa qeveri po argumentonin, ‘Ne duhet të përdorim fuqinë e plotë të aftësisë sonë bindëse kundër Rusisë. Por argumenti që dëgjuam në këmbim ishte: ‘Jo, nuk duam’”.

“Kishte frikë në administratën e Bajdenit dhe rrethin e Sholcit për mundësinë e një konfrontimi bërthamor”, vazhdoi diplomati. “Kjo frikë ishte shumë e fortë në fillim. Ajo krijoi reagimin e botës.”

Sipas Techau dhe Edward Hunter Christie, një studiues i lartë në Institutin Finlandez të Çështjeve Ndërkombëtare, gjasat që lideri rus krijoi një lloj kërcënimi bërthamor drejtpërdrejt si për Bajdenin ashtu edhe për Sholcin në fillim të konfliktit, duke e trembur habinë e tyre, është i lartë. “Ne e dimë se Putini i tha [ish-kryeministrit britanik] Boris Johnson se ai mund të godiste vendin e tij brenda pesë minutave,” tha Hunter Christie. “Nëse ai e bëri këtë me Johnson, është krejtësisht e mundur që ai të ketë bërë të njëjtën gjë me Bajdenin”. Techau shtoi: “Ka pasur spekulime mjaft të mirë-bazuara për një kërcënim të drejtpërdrejtë [bërthamor] ndaj Sholcit, duke e paralajmëruar atë se një goditje e tillë mund të ndodhte”.

Diskutimi publik për një sulm bërthamor rus u shua pas muajve të parë të luftës, i zëvendësuar nga urtësia konvencionale se Putini do të fitonte pak nga një sulm i përdorimit të parë. Por ka prova që tregojnë se, larg nga zbehja si konsideratë për Bajdenin, Sholcin dhe ndihmësit e tyre, frika, në fakt, ka krijuar çdo anë të qasjes së tyre ndaj Ukrainës, veçanërisht në lidhje me dërgesat e sistemeve të armëve.

“Këtu ka një model të qartë”, tha Hunter Christie. “E pamë me tanke. E pamë me avionë. E pamë me paralajmërime se si mund të përdorej HIMARS [sistem artilerie raketore]. Ka një vëmendje ngulitëse ndaj hollësive, ndaj paralajmërimeve se si mund të përdoren këto armë, edhe pse disa nga mendimet janë ushtarakisht absurde. Ajo që po mbulon kjo ngulitje është frika për të shkaktuar ndonjë reagim përshkallëzues. Kjo është e kuptueshme – askush nuk dëshiron luftë bërthamore – por kjo është ajo që është”.

Një rast konkret: debati i turbullt, duke filluar nga fundi i vitit 2022, për rrezikun e dërgimit të tankeve të prodhimit perëndimor, përkatësisht të Leopard II gjerman dhe tankut amerikan Abrams, në Ukrainë. Në tetor të atij viti, Wolfgang Schmidt, një nga këshilltarët më të afërt të Scholz-it dhe një bashkëudhëtar që daton në kohën e tij si kryebashkiak i Hamburgut, doli me një sërë arsyesh të habitshme për të mos dërguar tanket, duke përfshirë a) Ukraina nuk mund t`i mbante ato dhe b) Kryqi i Hekurt i pikturuar mbi to do të përdorej disi për të treguar se Gjermania i ishte bashkuar luftës, ose diçka tjetër.

Siç doli, Berlini ose Kievi zbuluan qënien e bojës, frika u tejkalua dhe tanket u dorëzuan. Por ishte krijuar një model sipas të cilit Perëndimi debaton me vuajtje mbi urtësinë e dërgimit të një sistemi armësh për muaj të tërë, deri kur ndonjë shkas të shtyjë Sholcin dhe Bajdenin përtej vijës.

Më shumë se një vit më vonë, Berlini dhe Uashingtoni vazhdojnë të ndjekin të njëjtën qasje, përveç se tani debati përqendrohet mbi raketat me rreze të gjatë veprimi që do të ndihmonin Ukrainën të prishë linjat ruse të furnizimit, përkatësisht raketat e lundrimit ATACMS dhe gjermane Taurus të prodhuara në SHBA dhe mundësinë e përdorimit të pasurive të ngrira ruse – rreth 300 miliardë euro mbahen në vendet perëndimore – për të ndihmuar Ukrainën. Ndërsa Navalny hamendësohej se vdiq teksa po ecte në burgun e tij siberian, Sholci po shtynte të dërgonte raketa Taurus të cilat, sipas zyrtarëve gjermanë, gjuanin shumë larg dhe me saktësi dhe për këtë arsye rrisin rrezikun e sulmeve të drejtpërdrejta në tokën ruse që mund të, me radhë, shkaktonin hakmarrje të shpejtë nga Moska kundër Gjermanisë.

Vdekja e parakohshme e Navalnit - ai ishte 47 vjeç dhe me pamje të shëndetshme - duket se ka ndryshuar përllogaritjen. Mediat në Gjermani dhe SHBA tani po raportojnë se Bajdeni dhe Sholci po përgatiten t`i dorëzojnë Ukrainës raketat Taurus dhe ATACMS. Debate të ngjashme janë duke u zhvilluar në lidhje me përdorimin e pasurive të ngrira ruse për të ndihmuar Ukrainën – aktualisht të penguara për shkak të kundërshtimit nga Gjermania dhe Belgjika, mes vendeve të tjera të BE-së – dhe për blerjen e municioneve për Ukrainën nga jashtë bllokut, të kundërshtuara nga Franca, Greqia dhe Qiproja.

Në secilin rast, ngrihen debate të ndërlikuar për të përcaktuar rrezikun, ndërlikimet ose pamundësinë e një varianti të caktuar, vetëm për t`u fshirë dhe harruar kur një provokim i ri nga Rusia “përligj” hapin shtesë. “Kjo ka qenë qasja që nga dita e parë”, tha një diplomat i dytë i BE-së. “Është jo, atëherë jo por, dhe pastaj po, pasi trysnia është bërë shumë e madhe. Nuk ka ndryshuar shumë.”

“Disa njerëz jetojnë me shpresën e kotë se mbështetja e kufizuar për Ukrainën është e mjaftueshme për të mbajtur Rusinë në pisk dhe se gjendja nuk përbën ndonjë rrezik real për BE-në”, tha Virginijus Sinkevičius, një komisioner evropian nga Lituania. “Por unë mendoj se kjo është absolutisht e gabuar. Vetë lufta, si një fatkeqësi humanitare dhe si shqetësim sigurie, është shumë shqetësuese për BE-në”.

Dyshe jo aq dinamike

Përtej frikës, diplomatët dhe ekspertët vunë në dukje dinamikën mes Sholcit dhe Bajdenit si një forcë shtytëse pas strategjisë mbizotëruese të Perëndimit për trajtimin e rritjes dhe përshkallëzimit, në vend të fokusit në rezultatet strategjike, në trajtimin e Ukrainës. Pavarësisht nga një diferencë 16-vjeçare në moshë, të dy burrat u rritën politikisht gjatë Luftës së Ftohtë dhe frikës së saj të përhapur nga armagedoni bërthamor. Të dy janë thellësisht të lidhur me rendin ndërkombëtar të udhëhequr nga SHBA-ja dhe mbrojtjen e NATO-s për Evropën. Të dy janë burra të së majtës, të cilët janë instinktivisht dyshues për ndërhyrjen e armatosur dhe, duke folur temperamentalisht, i shmangen rrezikut dhe ndihen të pakëndshëm ndaj lojërave gjeopolitike, argumentuan ekspertët dhe diplomatët.

“Bajdeni, ne e dimë, ka qenë gjithmonë ideologjikisht kundër idesë së ndërhyrjes dhe luftës - shikoni tërheqjen e tij kaotike nga Afganistani”, tha diplomati i parë. “Në këtë rast, ai po bën gjithçka që është e mundur që të mos ketë një konfrontim me Rusinë. Amerika dikur ishte e fortë në paqartësitë strategjike. Por Bajdeni ka dalë nga rruga e tij për të telegrafuar lëvizjet paraprakisht gjatë gjithë këtij konflikti. Në këtë kuptim, ai ka gjetur të përbashkëta me kancelarin Sholc, i cili është gjithashtu i kujdesshëm nga natyra”.

Një ish-aktivist i së majtës se skajshme, i cili udhëtoi për në Moskë në rininë e tij dhe u ngjit në radhët e një Partie Social Demokrate Gjermane të njohur për simpatinë e saj historike ndaj Rusisë, Sholci nuk ishte përvijuar natyrshëm të ishte një skifter i Rusisë. “Ai ka bërë një ndryshim të madh, por askush nuk e di se deri në çfarë mase ajo trashëgimi [e nderimit ndaj Rusisë] është ende gjallë”.

Ekspertët theksuan gjithashtu rolin kyç të këshilltarëve, përkatësisht këshilltarit të sigurisë kombëtare të SHBA-së, Jake Sullivan dhe këshilltarëve të Sholcit, Schmidt dhe Jens Plötner, një këshilltar për politikën e jashtme, në krijimin e qasjes së shefave të tyre. Diplomatët dhe ekspertët e këshilluar për këtë artikull e përshkruan Sullivanin si “shumë inteligjent”, “pa përvojë të thellë në sigurinë kombëtare”, “në fund të shtyrë nga karriera” dhe “me pak inteligjencë emocionale". Schmidt bëhet “i pandashëm nga Scholz”, “shumë i kujdesshëm”, “në thelb i tmerruar nga Rusia”, “jo aq ekspert i politikës së jashtme sa mendon ai”. Plötner, nga ana tjetër, përshkruhet si “një i besuar tejet i ngushtë”, “miqësor ndaj Rusisë”, “i pakënaqur nga rrëfenja se një sulm ndaj Ukrainës është një sulm ndaj të gjithë neve”.

“Së bashku këta të dy [Sullivan dhe Schmidt] krijuan idenë se Rusia përfundimisht do të rrëzohej dhe do të shkurajohej,” tha Hunter Christie. “Kjo mund të ketë shmangur luftën bërthamore, por na ka bllokuar mes dy rezultateve jo të përshtatshëm: një luftë më të madhe me Rusinë ose rrëzimi i Ukrainës, që do të ishte një tronditje, një poshtërim dhe një shfaqje e dobësisë perëndimore”.

Roli i liderëve të tjerë në krijimin e politikës perëndimore nuk është për t`u nënvlerësuar. Burimet ukrainase tentojnë të tregojnë Mbretërinë e Bashkuar, si nën ish-kryeministrin Boris Johnson dhe kryeministrin aktual Rishi Sunak, si një aleat të vendosur që ndihmoi në thyerjen e rezervës perëndimore për dërgimin e armëve të caktuara. Ata vlerësojnë kryeministrin në detyrë të Holandës Mark Rutte se ka thyer një tabu për dërgimin e avionëve luftarakë perëndimorë, pasi Holanda aktualisht po përgatitet të dorëzojë 24 F-16 në Ukrainë në një moment më vonë këtë vit, sipas Ministrisë holandeze të Mbrojtjes. Shtetet nordike, baltike, të Evropës Qendrore dhe Lindore, përkatësisht Polonia, fitojnë nota të larta nga zyrtarët ukrainas për thellësinë e angazhimit të tyre ndaj fitores së Ukrainës – ilustruar nga vendimi i fundit i Danimarkës për të dërguar të gjithë artilerinë e saj në Kiev.

Presidenti francez Emmanuel Macron, i cili kohët e fundit nënshkroi një marrëveshje mbrojtjeje me Ukrainën, vjen me komente më të përziera. Ndërsa ai vlerësohet se ka braktisur këmbënguljen e tij për dialogun me Putinin dhe dërgimin e raketave SCALP me rreze të gjatë veprimi, këmbëngulja e tij për “Bli [prodhime] Evropiane” e ka hapur atë ndaj akuzave për udhëheqjen e një politike “cinike” më të fokusuar në rindërtimin e industrisë së mbrojtjes së Evropës sesa duke ndihmuar Ukrainën në fushën e betejës.

Megjithatë, në kuptimin më të gjerë, të intervistuarit u pajtuan se ishin Sholci dhe Bajdeni dhe ndihmësit e tyre që vendosën ritmin e përgjithshëm. Kujdesi, rritja e përshkallëzimit dhe frika e tyre nga përshkallëzimi bërthamor ka përcaktuar një strategji perëndimore të fokusuar kryesisht në masat mbrojtëse, trajtimin e përshkallëzimit dhe shmangien e konfrontimit bërthamor, me suksesin e Ukrainës në fushën e betejës kundër Rusisë të jetë dytësore. Me përjashtim të faktit që jo të gjithë pajtohen se kjo përbën një “strategji”.

“Nuk ka asnjë strategji”, tha një diplomat i tretë evropian. “Gjërat thjesht po ndodhin. Më vonë, është e lehtë të thuhet se kishte një strategji, e gjithë kjo ishte pjesë e një plani. Por nuk ka qenë kurrë kështu.” Një diplomat i katërt u pajtua. “Ka slogane – ‘Për aq kohë sa duhet, ‘Rusia nuk mund të fitojë’, gjëra të tilla. Por çfarë do të thotë në të vërtetë ndonjë nga këto? Janë gjëra që njerëzit thonë. Ajo që ka rëndësi është se çfarë bëjnë ata.”

‘Afatgjatësia’

Duke humbur një mundësi për të pajisur forcat e Ukrainës me fuqi ajrore gjatë muajve të parë të vitit 2023 – një faktor kyç në dështimin e një kundërsulmi të shumëpërfolur – liderët perëndimorë tani i shohin duart e tyre të lidhura gjithnjë e më shumë nga politika: Zgjedhjet presidenciale në SHBA dhe Donald Trump në njërën anë; zgjedhjet e Parlamentit Evropian dhe ngritja e forcave të krahut të djathtë të udhëhequr nga kryeministri hungarez Viktor Orbán nga ana tjetër. Kritikët paralajmërojnë se dritarja e mundësive për Perëndimin për të ndihmuar Ukrainën të kthejë valën, nëse nuk është mbyllur tashmë, po mbyllet.

Grupi parlamentar anti-ukrainas i MAGA-s, i udhëhequr nga Trampi, me kryetarin e Dhomës së Përfaqësuesve të SHBA-së, Mike Johnson si kryekomandant dhe senatorin republikan J. D. Vance si ambasadorin e saj të lartë (i cili nuk mundi të gjente kohë për t`u takuar me Zelenskin ndërsa ishte në Mynih), duket se nuk ka gjasa të ndezë dritën jeshile të radhës, paketën e financimit të Ukrainës në çdo kohë së shpejti. Forcat e krahut të djathtë të Evropës – nga partia e Marine Le Penit në Francë, Matteo Salvini e Italisë, te populisti holandez Geert Wilders dhe Orbán i Hungarisë – pritet të forcojnë ndikimin e tyre pas zgjedhjeve në qershor, me sanksione të mëtejshme dhe paketa ndihme për Ukrainën një fatkeqësi e mundshme.

Megjithatë ka ende kohë dhe shporta e varianteve nuk është aspak e zbrazët. Siç tregojnë raportet mbi ATACMS dhe Taurus, udhëheqësit perëndimorë janë ende në gjendje t`i japin Ukrainës armë që ndryshojnë lojën nëse nxitja është mjaft e fortë (në këtë rast, zyrtarët thonë se dërgesat mund të përligjen duke i dërguar Putinit një “sinjal të Navalnit” pas opozitës vdekja e liderit). Por dërgesat nuk janë një punë e përfunduar dhe mundësi të tjera – duke përfshirë konfiskimin e pasurive ruse, taksimin e ndërmarrjeve perëndimore që vazhdojnë të veprojnë në Rusi, ose shtimin e sanksioneve kundër regjimit të Putinit – mbeten në tavolinë, të dukshme për të gjithë, por të pazbatuara. Edhe pas vrasjes së Navalnit, nuk ka pasur asnjë “moment Mario Draghi” që sinjalizonte vendosmërinë për të bërë “çfarëdo që duhet” për të ndihmuar Ukrainën të mbizotërojë, shtoi Techau.

“Ne shohim se sanksionet për të cilat jemi pajtuar – [më 21 shkurt] ne miratuam një raund tjetër – nuk kafshojnë sa duhet”, shtoi Sinkevičius. “Pra, ne duhet të ndreqim qasjen tonë, botërisht”.

Përmbajtja tregon se pas fjalimeve të guximshme për të ndihmuar Ukrainën “për aq kohë sa duhet”, një tjetër plan i pashprehur mund të jetë duke diktuar veprimet perëndimore. Kur u pyetën për të përshkruar rezultatin e përshtatshëm për Ukrainën në vitin e ardhshëm, disa diplomatë evropianë folën për një “qendrueshmëri të konfliktit. Të trysnuar se çfarë do të nënkuptonte kjo, diplomatët thanë se do të nënkuptonte shtyrjen e Kievit për të hapur negociatat me Putinin për të ngrirë konfliktin dhe për të mbyllur fitimet aktuale territoriale, në këmbim të “garancive të sigurisë” perëndimore (të tilla si ato të nënshkruara së fundi me Francën, Holandën dhe MB) dhe një rrugë drejt anëtarësimit në BE.

Kryeministri në detyrë i Holandës, Mark Rutte, i cili shihet si një zgjedhje e mundshme për t`u bërë sekretari i ardhshëm i përgjithshëm i NATO-s, la të kuptohet largpamjen “kohë pas kohe” gjatë komenteve në Konferencën e Sigurisë në Mynih. Ndërsa tha se vetëm Kievi mund të nxisë negociatat e paqes me Moskën, ai shtoi: “Por kur kjo të ndodhë, ne gjithashtu do të duhet të ulemi me SHBA-në, brenda NATO-s, [dhe] kolektivisht me rusët për të biseduar për marrëveshjet e ardhshme të sigurisë mes nesh dhe rusët.”

Diplomatët pranojnë se bisedime të tilla kanë dështuar në të kaluarën dhe mund t`i blejnë Putinit kohë për t`u përgatitur për sulmin e tij të ardhshëm. Megjithatë rrugëzgjidhje – një rritje e ndihmës financiare dhe ushtarake perëndimore gjatë vitit 2024 që do t’i lejonte Ukrainës të jepte një goditje vendimtare kundër pushtuesit rus – përshëndetet me skepticizëm edhe më të madh në ambasadat evropiane.

Një aspekt tjetër i pashprehur i qasjes perëndimore është se disa fraksione shpresojnë t`i kthehen biznesit si zakonisht me Rusinë menjëherë pas një ngrirjeje hipotetike të luftës. Kjo mund të shpjegojë hezitimin e thellë, konkretisht në Gjermani, për të konfiskuar pasuritë e ngrira të Rusisë dhe për t`u përballur me rrezikun që Moska mund të kundërpërgjigjet duke rizotëruar pasuritë me vlerë qindra miliarda euro që ende mbahen nga firmat evropiane në Rusi. Kjo mund të sqarojë heshtjen e thellë, domethënë në Gjermani, për të konfiskuar pasuritë e ngrira ruse dhe përballjen me rrezikun se Moska mund të kundërpërgjigjet me rimarrjen e qindra milirada eurosh pasurishë të mbajtura ende nga ndërmarrjet evropiane në Rusi. Ajo gjithashtu tingëllon me një raport në gazetën gjermane Welt (si POLITICO, një anëtar i Axel Springer) që pohon se Sholci kundërshtoi emërimin e Presidentes së Komisionit Evropian Ursula von der Leyen si sekretaren e ardhshme të përgjithshme të NATO-s, sepse ajo është “shumë kritike ndaj Moskës, e cila mund të bëhet një pengesë në planin afatgjatë.”

Në një fjalim në konferencën e Mynihut, Sholci aludoi se si Perëndimi po ripërcakton në heshtje qëllimet e tij të luftës në Ukrainë. Në vend që të thotë “Ukraina do të fitojë” ose “Rusia duhet të largohet nga Ukraina”, kancelari gjerman argumentoi se Putini nuk duhet të lejohet të diktojë kushtet e paqes në Ukrainë. “Nuk do të ketë paqe të diktuar. Ukraina nuk do ta pranojë këtë, dhe as ne,” citoi Reuters të ketë thënë Sholci.

“Kjo është sigurisht më e butë se “Ukraina nuk mund të humbasë”, tha Techau. “Dhe në thelb [kjo] do të thotë të çimentosh status quo-në”.

Perëndimi nuk ka hequr dorë nga Ukraina. Por fokusi i tij kryesor në trajtimin e rrezikut zbulon një dëshirë për të mbyllur konfliktin dhe për të bërë një marrëveshje me Putinin, nëse është e mundur më shpejt se sa vonë. Pyetja që ngrihet mbi konfliktin është nëse kjo qasje do të shmangë katastrofën - ose do të ndjellë diçka më të keqe.   

Autori është përpilues (redaktor) i gazetës evropiano-amerikane Politico

Përgatiti për botim Ylli Përmeti